Witajcie! Przychodzę dzisiaj do was z recenzją pierwszych dwóch części serii "Lux" Jennifer L. Armentrout, czyli "Obsydian" i "Onyks", które przeczytałam już jakiś czas temu. Recenzje następnych części pojawią się pewnie dopiero we wrześniu albo jeszcze później, bo pożyczam te książki od koleżanki, z którą zobaczę się dopiero w szkole. Zapraszam do czytania. :)



Część 1 - "Obsydian"






Opis:
Oni nie są tacy jak my…
Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy... Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek... 
Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy prawie nie zginęłam, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż... stało się coś zupełnie niespodziewanego…
Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask…Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję.

Sięgając po tę książkę spodziewałam się czegoś innego i nie potrafię określić,czego konkretnie. Może innego stylu pisania? Może bardziej inteligentnej powieści? A może innego rozwoju styuacji? Nie wiem.
W każdym bądź razie, "Obsydian" jest bardzo schematyczną historią. Przeciętna dziewczyna, która nie jest popularna, lubi czytać książki (nawet prowadzi własnego bloga!) spotyka cudownego, zabójczo przystojnego chłopaka, który oczywiście się w niej zakochuje, a później okazuje się, że jest kosmitą i wciąga tę szarą dziewczynę w przygody związane z jego światem-typowo. Jednak mimo, że ta książka jest właśnie taką typową młodzieżówką, która nie wprowadza nic nowego, to ma w sobie pewną wyjątkowość, którą chwyciła mnie za serce.
Katy-główna bohaterka, nie tak bardzo irytująca, ale głupia. W zasadzie była mi obojętna. Ale Daemon!  Cóż za wspaniale wykreowana postać. Zakochałam się w nim (tak, kolejny książkowy chłopak :D). Arogancki, zadufany w sobie, sarkastyczny, odważny, tajemniczy, inteligentny, przepiękny i jeszcze gdyby tego było mało-to nie z tej ziemi (dosłownie XD), czyli mój ideał. Mam ochotę wstać i skierować oklaski w stronę autorki. Strasznie podobały mi się dialogi między Daemonem a Katy, to w zasadzie główny plus tej powieści. W tej książce jest bardzo mało opisów, co mi się podobało.  I  sprawiło to, że "Obsydiana" czyta się znacznie szybciej.
Ogólnie książka mało zaskakująca, końcówka nie zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejny tom, ale z pewnością to zrobię (głównie dla Daemona :D). 
Dobra, żeby nie przedłużać, małe podsumowanie. 
Mimo niedociągnięć, prostego języka, schematyczności, "Obsydian" to bardzo miła odskocznia od ciężkich, wymagających "myślenia" (XD) książek. Przyjemnie mi się ją czytało, taki  typowy odmóżdżacz. Polecam! Naprawdę polecam. Jeżeli jeszcze nie czytaliście, to musicie to nadrobić. A zbliżają się wakacje, więc jest to idealna niezobowiązująca powieść, którą można czytać wylegiwając się na słońcu i popijając zimny napój :) Ta książka ma w sobie magię, która przyciąga do niej siłą, wręcz kosmiczną! :D

(Też sądzicie, że te okładki są okropne? Moim zdaniem grzbiety są śliczne, ale przód jest zrobiony beznadziejnie!)